Τη χρονιά που ο Μεγάλος Τιμονιέρης παραμύθιαζε τον κόσμο

Πικρές αλήθειες

Τη χρονιά που ο Μεγάλος Τιμονιέρης - Οραματιστής - Εκτοξευτής παραμύθιαζε τον κόσμο του Παναθηναϊκού

 Αλαφούζος

και τον έβγαζε στους δρόμους, ο Πλατανιάς ήταν μια ομάδα αγνώστων λοιπών στοιχείων, χαμένη κάπου στις τοπικές κατηγορίες του νομού Χανίων. Πέντε χρόνια μετά, αυτή η ομάδα που όλο της το μπάτζετ είναι αμφίβολο αν ξεπερνά το συμβόλαιο του Κουίνσι και του Βιτόλο, νίκησε σε μια σεζόν τρεις φορές τον Παναθηναϊκό σε τέσσερα παιχνίδια. Πρώτα τον πέταξε έξω από το Κύπελλο και μετά τον άφησε ουσιαστικά εκτός Ευρώπης. Κι όταν μετά απ' αυτό βγαίνει ο (κάθε) Φάμπρι και λέει ορθά - κοφτά ότι κάποιοι παίκτες του Παναθηναϊκού δεν έχουν τα αρχ.ια να φοράνε αυτή τη φανέλα, παρεξηγιόμαστε κιόλας και ξινίζουμε τα μούτρα μας. Πλάκα μας κάνουν. Και προφανώς την πλάκα δεν την κάνει ο (κάθε) Φάμπρι.

Το πιστεύει - δεν το πιστεύει κανείς, ο Παναθηναϊκός είναι ήδη 35 βαθμούς πίσω από τον Ολυμπιακό. Νταμπλ σκορ, έχοντας μαζέψει ακριβώς τους μισούς πόντους από τον παραδοσιακό ανταγωνιστή του, τρεις αγωνιστικές πριν το φινάλε της περιόδου. Σα να λέμε, δηλαδή, ότι ακόμα και με 35 βαθμούς αβάντζο να ξεκινούσε το πρωτάθλημα το πιθανότερο θα ήταν να έχανε τον τίτλο. Με τέτοια εικόνα για κλάματα, άντε να βρεις την ψυχή για να πεις (έστω) ότι πας για αποτέλεσμα στο Καραϊσκάκη, πόσω μάλλον να το πάρεις. Και δεν είναι μόνο ο Ολυμπιακός το μέτρο σύγκρισης. Αυτό το -18 από τον ΠΑΟΚ και τον Αστέρα Τρίπολης ή το -7 από το Περιστέρι, πού το βάζεις; Άσε που είναι τρεις βαθμούς πίσω από τον πτωχευμένο ΠΑΣ Γιάννενα, έχει τους ίδιους πόντους με το τρελοκομείο της Ξάνθης και μετρά μόλις έναν βαθμό παραπάνω από τον διαλυμένο Πανιώνιο και τον πρωτάρη Πλατανιά.

Θέλουμε κι άλλα; Τρεις αγωνιστικές πριν το τέλος, ο Παναθηναϊκός μετρά όλες κι όλες εννιά νίκες στο πρωτάθλημα, έχει πετύχει μόνο ένα γκολ περισσότερο απ' όσα έχει δεχθεί όταν ο Ολυμπιακός είναι στο +43, έχει σπάσει κάθε αρνητικό ρεκόρ στην υπεραιωνόβια ιστορία του κι αν δεν είχε προκύψει εκείνο το σερί των τριών νικηφόρων αγώνων, διόλου απίθανο να χαρακτηρίζαμε τώρα «τελικό για τη σωτηρία» το ματς με τον Πανιώνιο. Κι όταν μετά απ' όλα αυτά βγαίνει ο (κάθε) Φάμπρι και λέει ορθά - κοφτά ότι κάποιοι παίκτες του Παναθηναϊκού δεν έχουν τα αρχ.ια να φοράνε αυτή τη φανέλα, παρεξηγιόμαστε κιόλας και ξινίζουμε τα μούτρα μας. Πλάκα μας κάνουν. Και προφανώς την πλάκα δεν την κάνει ο (κάθε) Φάμπρι.

Ανεξάρτητα από το αν έχει κι αυτός σημαντικό μερίδιο ευθύνης για το γενικό αλαλούμ επί των ημερών του, ανεξάρτητα από το αν είναι ή δεν είναι προπονητής με ειδικό βάρος ικανό να τον κρατήσει στον πάγκο ενός νορμάλ Παναθηναϊκού (γιατί στον τωρινό πηγαίνει ασορτί και η κουτσή Μαρία), ο Ισπανός είχε 1000% δίκιο σε όλα όσα είπε το Σαββατόβραδο, μετά την ήττα ντροπή από τον Πλατανιά. Πού έχει λάθος; Πόσα απ' αυτά τα παιδάκια που θυμίζουν διαλυμένη παρέλαση στα περισσότερα ματς της σεζόν σε πρωτάθλημα, Κύπελλο και Ευρώπη, έχουν τα φρύδια να σηκώσουν στους ώμους τους μια βαριά φανέλα σαν του Παναθηναϊκού; Απλά είναι τα πράγματα. Αν είχαν, δεν θα ζούσαμε αυτή τη χρονιά - καρνάβαλο και τις πιο ντροπιαστικές στιγμές της ιστορίας.

Μετά τον αγώνα με τα Γιάννενα αν θυμάμαι καλά, ο Φάμπρι είχε ξαναπεί ότι πρέπει να αναλογιστούν όλοι αν είναι ικανοί να βρίσκονται σε μια μεγάλη ομάδα σαν τον Παναθηναϊκό. Η διαφορά είναι ότι τότε είχε συμπεριλάβει και τον εαυτό του μέσα, ενώ το περασμένο Σάββατο δεν το έκανε για να γλυκάνει κάπως τις εντυπώσεις. Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι συνειδητά έβγαλε την ουρά του απ' έξω, κάτι που δεν το πιστεύω με βάση την εικόνα που σχηματίσαμε για το ποιόν του στο τρίμηνο της παραμονής του, είπε τη σκληρή αλήθεια. Από έναν προπονητή δεν πρέπει να περιμένεις να χαϊδεύει αυτιά και να χρυσώνει το χάπι όταν υπάρχει τέτοια βαθιά εικόνα αποσύνθεσης. Να το κάνει για λόγους πολιτικής εκεί που επιβάλλεται, ναι, όχι όμως να κάνει την πάπια όταν ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι και η μία αποκαρδιωτική εμφάνιση διαδέχεται την άλλη.

Είναι λάθος πολιτική της διοίκησης να τιμωρεί αυτόν που λέει την αλήθεια σε μια στιγμή που έπρεπε να την πει για να ξυπνήσει κοιμισμένες συνειδήσεις και να κεντρίσει εγωισμούς. Άλλη κουβέντα το αν θα έπρεπε να πάρει το απολυτήριο ως συνυπεύθυνος για τις κακές εμφανίσεις και άλλο με τον ισχυρισμό ότι τον περίμεναν με τα νύχια έξω οι παίκτες στην προπόνηση και θα γινότανε ροντέο. Δηλαδή τους έθιξαν όσα είπε ο Φάμπρι και δεν τους έθιξε η θλιβερή τους εικόνα από το ξεκίνημα της περιόδου; Δεν είναι μια βαριά ήττα σε μια κακιά στιγμή ή έστω μια κακή φάση στη διάρκεια της χρονιάς. Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού ζουν έναν παρατεταμένο εφιάλτη από το ξεκίνημα της σεζόν κι αν υπήρχε σταλιά φιλότιμο, οι παίκτες όφειλαν πρώτα να πάνε να κοιταχτούνε στον καθρέπτη κι αν έβλεπαν καθαρή την εικόνα τους, να πηγαίνανε μετά να ζητήσουν τα ρέστα από τον προπονητή τους.

Με τα όσα (δεν) έχουν κάνει, αδικούν τον εαυτό τους, αδικούν τον Παναθηναϊκό, αδικούν κι αυτούς τους ταλαίπωρους που πηγαίνουν με μισή καρδιά στο γήπεδο για να τους στηρίξουν. Είναι ντροπή να έχουν σπάσει κάθε αρνητικό ρεκόρ και να το παίζουνε θιγμένοι κι από πάνω, όσα προβλήματα κι αν κουβαλάνε στις πλάτες τους. Είναι άλλη κουβέντα το να πεις ότι είναι λίγοι ποδοσφαιρικά για να σταθούν ανταγωνιστικά στην Ευρώπη ή στη μάχη του τίτλου κι άλλη το να έχουν μέτρο σύγκρισης ομάδες που είναι νάνοι μπροστά στον Παναθηναϊκό, ακόμα και στα χειρότερά του.

Σ' αυτό το επίπεδο, δεν είναι θέμα ικανότητας. Είναι σίγουρα πολύ καλύτεροι παίκτες απ' αυτούς της Κέρκυρας, του ΠΑΣ, του Πανθρακικού, της Βέροιας και του Αρη που δεν μπόρεσαν να τους νικήσουν. Είναι κυρίως θέμα προσωπικότητας. Τους πνίγει η φανέλα και η ευθύνη, γι' αυτό και κρύβονται πίσω από την μπάλα αντί να βγουν μπροστά και να πάρουν τα παιχνίδια στην πλάτη τους. Αυτό είναι το πρόβλημα του εφετινού Παναθηναϊκού. Ότι σε ένα σωρό ματς που ήταν στην κόψη του ξυραφιού, σπάνια βρέθηκε κάποιος να πάρει την ομάδα στην πλάτη του και να καθαρίσει. Αυτό σημαίνει να έχεις αρχ.ια στο ποδόσφαιρο. Να ορμάς στην μπάλα όταν καίει και όχι να κρύβεσαι πίσω της.

Το αποτέλεσμα όλων αυτών, είναι η σημερινή κατάντια για το «τριφύλλι», που κινδυνεύει να μείνει εκτός Ευρώπης, έχοντας κερδίζει μόλις το 1/3 των αγώνων στο ελληνικό πρωτάθλημα! Θλιβερό, μα απόλυτη πραγματικότητα. Πραγματικότητα που «πονάει» τον φίλο της ομάδας, πραγματικότητα που πρέπει να δουν κατάματα οι «πρωταγωνιστές» και να δουν πως θα μπορέσουν να την κάνουν καλύτερη από τη νέα χρονιά. Για να γίνει αυτό, φυσικά, δεν υπάρχει κάποιο μαγικό «φίλτρο», αλλά μόνο μια λέξη: ΠΛΑΝΟ.

Ναι, χρήματα δεν υπάρχουν όπως παλαιότερα, κάτι το οποίο είναι γνωστό εδώ και καιρό. Ναι, κανείς δεν ξέρει ποια θα είναι η ανταπόκριση των μετόχων στην αύξηση μετοχικού κεφαλαίου. Ναι, πρίγκιπες και σωτήρες εξ Ανατολής υπάρχουν μόνο γι’ αυτούς που φούσκωσαν τα μυαλά τους από κάποιον Βλάση Τσάκα και τους… τριγύρω του. Κανείς δεν είπε, όμως, ότι στο ποδόσφαιρο δεν μπορείς να «χτίσεις» κάτι, με μικρό μπάτζετ, με σοβαρή προσπάθεια, επιμονή και φυσικά ένα ξεκάθαρο σχέδιο που θα το ακολουθήσεις. Αυτός είναι και ο μοναδικός δρόμος για τον Παναθηναϊκό, αν θέλει να δει «φως» στο άμεσο μέλλον…

Προτού γίνουν οι όποιες κινήσεις για άφιξη νέου προπονητή, μεταγραφές κτλ, ο Γιάννης Αλαφούζος οφείλει να βρει έναν τεχνικό διευθυντή. Έναν ΚΑΝΟΝΙΚΟ τεχνικό διευθυντή και όχι… πατέντα. Μ’ αυτόν τον άνθρωπο θα χαράξουν το πλάνο για τον «νέο Παναθηναϊκό», θα αποφασίσουν, επιτέλους, τι ακριβώς θέλουν από εδώ και στο εξής, ποιος είναι ο στόχος, τι ποδόσφαιρο επιθυμούν να παίζει η ομάδα και ποιο θα είναι το διάστημα μέχρι να μπορέσουν οι «πράσινοι» να δουν ξανά τη χαρά των τίτλων. Όλο αυτό απαιτεί συνέπεια (όχι να αλλάζουμε τους προπονητές σαν τα πουκάμισα), ποδοσφαιρική λογική, πλήρη εφαρμογή του πλάνου που θα αποφασιστεί και φυσικά δημόσια τοποθέτηση στον κόσμο, με τίτλο «Αυτόν τον Παναθηναϊκό φτιάχνουμε».

Τέτοιο πράγμα φέτος δεν υπήρχε. Αντιθέτως, λειτούργησε ένας «ποδοσφαιρικός πανικός», με αλλοπρόσαλλες αποφάσεις, κάτι που ίσως ήταν λογικό, όταν μιλάμε για ανθρώπους άπειρους στον χώρο. Αλλωστε, όλοι οι άνθρωποι από τα λάθη τους οφείλουν να μαθαίνουν, διότι σε διαφορετική περίπτωση το πράγμα ξεφεύγει.

Η «μαγική» λέξη, λοιπόν, είναι «πλάνο». Αυτό θα πρέπει να έχει ο Παναθηναϊκός και να το θέσει σε ισχύ, προκειμένου να δει το πράγμα να «τσουλάει» και να έρχονται τα κέρδη. Δείτε για παράδειγμα τη Φέγενορντ, που από χρεωκοπημένη ομάδα, κατάφερε μέσα σε λίγο καιρό να έχει ένα ρόστερ αξίας 50 εκατομμυρίων ευρώ και θα καταλάβετε ότι τίποτα δεν ειναι ακατόρθωτο, αρκεί να μάθεις πως θα το κάνεις. Και να το κάνεις.